ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Αντιγράφω από την Καθημερινή της 7/7/2007 το σχετικό δημοσίευμα που αναφέρεται στο παλαιό (από 51 χρόνια!!) και καλό μου φίλο κ. Σοφοκλή Χαραλαμπίδη, Σύμβουλο ε.τ. του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Το θέμα εγνώριζα και παρακολουθούσα προσωπικώς, γελούσα δε με τις ασυλλήπτου κουτοπονηριάς δικαιολογίες που οι αρχές επεκαλούντο για την μη κατεδάφιση ενώ αυτός αγανακτούσε...

Μάλιστα είχα και επαγγελματικώς ως δικηγόρος ασχοληθεί με την δικαστική ματαίωση της δημιουργίας (με εντολέα το δραστήριο Σωματείο της περιοχής «Φίλοι του Δάσους Συγγρού») στην προσπάθεια του προηγουμένου Δημάρχου Αμαρουσίου να μετατρέψει το όμορο με το Δάσος Συγγρού κτήμα Καρέλα σε θεματικό πάρκο (είδος DisneyLand δηλ. με θέμα πχ τους άθλους του Ηρακλή, φανταστείτε κακογουστιά!) και με αναμενόμενους –κατά την σχετική μελέτη- 1.100.000 ετησίως επισκέπτες! Και η προσπάθεια αυτή εστέφθη δικαστικώς με επιτυχία όπως ακριβώς και μία άλλη απόπειρα μετατροπής (από τον προηγούμενο Δήμαρχο Αμαρουσίου επίσης) του ιδίου κτήματος Καρέλα (με πρόφαση τους Ολυμπιακούς αγώνες!) σε χώρο ανακυκλώσεως μπαζών.

Ο κ. Σ. Χαραλαμπίδης όμως χρόνια τώρα προσπαθούσε να πείσει τις Αρχές και κυρίως το δ.σ. του Ιδρύματος Γεωπονικών Ερευνών για το αυτονόητο!

Να κατεδαφίσει δηλ. το δικαστικώς κριθέν αμετακλήτως ως κατεδαφιστέο αυθαίρετο κτίσμα εντός του Δάσους Συγγρού..

Έλυσε τον γόρδιο δεσμό διά της σπάθης.

Ελπίζω να μην βρει τον μπελά του από την εκδικητική Διοίκηση..

Ακολουθεί το δημοσίευμα για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να το διαβάσουν.

«Να, που τα αυθαίρετα γκρεμίζονται εύκολα

Του Γιάννη Ελαφρού

Γνωρίσαμε τον κ. Σοφοκλή Χαραλαμπίδη, επίτιμο σύμβουλο της Επικρατείας, όταν ανέλαβε να κατεδαφίσει -με δικά του συνεργεία- ένα αυθαίρετο κτίσμα μέσα στο Δάσος Συγγρού, το οποίο αρνούνταν να γκρεμίσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, παρά τις τελεσίδικες αποφάσεις κατεδάφισής του.

Ένας «Δον Κιχώτης» ενάντια στο κράτος των αυθαιρέτων; «Τίποτα περισσότερο από ένας υπεύθυνος πολίτης, με την αριστοτελική έννοια. Η έννοια του πολίτη δεν εξαντλείται στο να ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά με το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τη νομιμότητα στην καθημερινή της εφαρμογή», απαντά. Και υπογραμμίζει στην «Κ» την αναγκαιότητα να «καταπολεμηθεί η μάστιγα τόσο της κρατικής αδιαφορίας όσο και της ιδιωτικής αυθαιρεσίας. Αν την αυθαιρεσία και τη βαρβαρότητα τις φαντασθούμε ως ένα απλωμένο σκοτάδι, αυτό θα εκλείψει εάν ανάψει ο καθένας μας το δικό του φαναράκι».

«Το Δάσος Συγγρού ανήκει σε κοινωφελές κληροδότημα, με σκοπό συγκεκριμένο (διαρκή μόρφωση γεωργών και κηπουρών) και συνταγματικώς κατοχυρωμένο». Στο σημείο αυτό προσθέτει ότι, ενώ το δασόκτημα δεν έχει ανάγκη παρά μόνον από δένδρα, νερό και πιστή τήρηση του σκοπού του κληροδοτήματος (πράγματα αδάπανα), επιχειρούνται κατ’ εξακολούθηση -πολυδάπανες, εκτός σκοπού και δικαστικώς εκάστοτε παρεμποδιζόμενες- βλαπτικές του κληροδοτήματος δραστηριότητες δήθεν «υπέρ του λαού». Και επισημαίνει ότι αυτό είναι προαγωγός παρανομίας, λαϊκισμός. «Διότι κάθε κληροδότημα στον λαό ανήκει, εάν τηρούμε κατά το Σύνταγμα τον σκοπό του. Παραβαίνοντας τον σκοπό υπέρ του λαού, εξαπατούμε το λαό».

Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το συγκεκριμένο αυθαίρετο (λεγόμενο και «προσκοπικό»), το οποίο και ανέλαβε να κατεδαφίσει ο κ. Χαραλαμπίδης. Ποιος ευθυνόταν για την εκτέλεση των πρωτοκόλλων κατεδαφίσεως; «Προεχόντως, εκείνος στον χώρο του οποίου βρίσκεται το αυθαίρετο, δηλαδή το Δ.Σ. του Ιδρύματος Γεωπονικών Επιστημών». Έχοντας αποκάμει από την αδιαφορία των αρχών (υπουργείων, περιφέρειας, νομαρχίας, δήμου, ΙΓΕ), ο κ. Χαραλαμπίδης εκμεταλλεύθηκε τις διατάξεις των άρθ. 393 και 386 του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας (ΦΕΚ Δ 580/1999), η οποία επιτρέπει στον ενδιαφερόμενο να επιδιώξει με δικά του μέσα την κατεδάφιση, υπό την επίβλεψη περιφερειακής υπηρεσίας του ΥΠΕΧΩΔΕ.

«Κατόπιν επιμόνων προσπαθειών επέτυχα την έκδοση αυτής της πράξεως και -με την ευγενή και ανιδιοτελή προσφορά εταιρείας- πραγματοποίησα επιτυχώς την άκρως επαχθή και δαπανηρά κατεδάφιση. Απομένει ένα υπόλοιπο ερειπίου, για την κατεδάφιση του οποίου διεξάγω άνισον αγώνα με το γραφειοκρατικόν τέρας και όχι μόνο μ’ αυτό».

Δεν χρειάζεται όμως να είναι κάποιος σύμβουλος της Επικρατείας για να πάρει την μπουλντόζα στα χέρια του. «Κάθε πολίτης ή ομάδα πολιτών μπορεί να κάνει χρήση αυτής της διατάξεως», τονίζει.

Κι όμως, η κατεδάφιση ενός αυθαιρέτου ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, ειδικά λόγω των αναστολών από τα δικαστήρια. «Η δημοκρατία», απαντά, «έχει κόστος. Κάθε βλαπτόμενος έχει δικαίωμα δικαστικής προστασίας. Αλλά υπάρχουν δύο όψεις: η καλή της προστασίας αυτού που βλάπτεται και εκείνη της καταχρήσεως».

Κι όμως, είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις, οι οποίες με τις διαρκείς νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων ανάβουν το πράσινο φως. «Ναι. Όταν όμως μεμφόμαστε το κράτος, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον δικό μας ρόλο ως στοιχείων του κράτους. Κυβέρνηση που δεν αντιμετωπίζει τη λαϊκή αντίδραση θα υποκύψει στον πειρασμό της νομιμοποιήσεως. Τελικώς όλα εναπόκεινται στη δραστηριότητα του καθενός μας». Ο κ. Χαραλαμπίδης θεωρεί ελπιδοφόρα την κινητοποίηση στο Ελληνικό, όπου εκατοντάδες κάτοικοι αντιδρούν εμπράκτως στις παρανομίες. «Πρέπει να εκλείψει ο φόβος. Συχνά εκλιπαρώ συμπολίτες μου να υπογράψουν σε δικόγραφο συντασσόμενο και χρηματοδοτούμενο από εμάς και, από φόβο, δεν το κάνουν. Αλλά δεν μπορεί να τα κάνει κανείς όλα μόνος του. Υπάρχει και ο κίνδυνος να καταστεί γραφικός... και εκ του λόγου τούτου μη αποτελεσματικός».

Τον ρωτάμε, με την εμπειρία του ως συμβούλου της Επικρατείας, αν πιστεύει ότι η νομοθεσία περί αυθαιρέτων πρέπει να απλοποιηθεί. «Αναμφιβόλως ναι. Είναι δαιδαλώδης, υποθάλπει τις χρονοβόρες καταχρήσεις, τη σύγχυση και την παγίωση παράνομων καταστάσεων. Πάντως, δεν νομίζω ότι η νομοθεσία είναι η προέχουσα αιτία. Το πρόβλημα βρίσκεται στην εφαρμογή της».

Για να αντιστραφεί η κατάσταση της αυθαιρεσίας, το κρίσιμο για τον κ. Χαραλαμπίδη είναι «η ανάπτυξη μιας άλλης φιλοσοφίας ζωής. Ενός τρόπου ζωής με έμφαση στη δημιουργική ένταση της παρούσης στιγμής που, καθώς εκμηδενίζει τον φόβο του χρόνου, διαπλώνεται σε αιωνιότητα και καταργεί την καταναλωτική μανία του ό,τι προλάβουμε. Καταλυτικός είναι ο ρόλος της παιδείας, που πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας. Μόνο με τέτοια παιδεία ο λαός μας θα ανακτήσει τη χαμένη του υπερηφάνεια. Και τότε δεν θα χρειάζονται, ποσώς, την ασπίδα της Πολεοδομίας οι κοινόχρηστοι χώροι και τα δάση. Όσα θα έχουν απομείνει», υπογραμμίζει».