ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ Ο ΛΥΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΑΙ.....

Άρχισαν να καραδοκούν και πάλι τα «συμφέροντα» του Φαναρίου στην Ελλάδα.

Η σπουδή ωρισμένων δείχνει ότι θα προσπαθήσουν στην προσεχή διαδοχή του Αρχιεπισκόπου (εύχομαι αυτή να είναι μακριά) να ξαναφέρουν την Εκκλησία της Ελλάδος κοντύτερα στην στρούγκα. Το πρώτα βήματα έγιναν με τον μονομερή Πατριαρχικό τόμο του 1850, με την παραμονή της Εκκλησίας της Κρήτης εκτός της Εκκλησίας της Ελλάδος και μετά την απελευθέρωσή της το 1912 και συνεχίστηκαν με την (μονομερή) Συνοδική Πράξη του 1929, με την παραμονή της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου εκτός της Εκκλησίας της Ελλάδος και μετά την απελευθέρωσή της το 1948 και με το άρθρο 3 του ισχύοντος Συντάγματος, που αναφέρεται στις μονομερείς αυτές πράξεις του Φαναρίου.

Το Φανάρι ουδέποτε χώνεψε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το 1833 με β.δ. οι αείμνηστοι Θ. Φαρμακίδης και G. Maurer (ο λαμπρότερος Νομικός της εποχής του) πρωταγωνίστησαν στην διακοπή της διοικητικής εξαρτήσεως των Ελληνικών Μητροπόλεων που τότε είχαν απελευθερωθεί από το Φανάρι. Το Φανάρι δεν κατάπιε το χάπι. Αλλά για να κάνει τα πικρά γλυκά μονομερώς με Πατριαρχικό Τόμο (μονομερή για να μπορεί να τον ανακαλέσει, όταν οι καιροί θα του το επέτρεπαν..) το 1850 «παρεχώρησε» το αυτοκέφαλο στην Ελληνική Εκκλησία. Η διοικητική εξάρτηση όμως της Εκκλησίας της απελευθερωμένης Ελλάδος δεν έγινε πράγματι ούτε με το β.δ. του 1833, μήτε με το αυτοκέφαλο του 1850 που μονομερώς και χωρίς να του ζητηθεί «παρεχώρησε» το Φανάρι. Υπεγράφη μονομερώς στα πεδία του αγώνα από τον Θ. Κολοκοτρώνη, από τον Νικήτα Σταματελόπουλο, τον Γ. Καραϊσκάκη και όλους τους Έλληνες αγωνιστές στα Δερβενάκια (και στις άλλες κατά ξηρά μάχες), από τον Κ. Κανάρη στην Χίο όταν πυρπόλησε την Τουρκική Ναυαρχίδα κλπ.

Μετά την ανεξαρτησία και την οργάνωση της Ελλάδος σε κρατική οντότητα οι Βαυαροί Αντιβασιλείς (και κυρίως ο G. Maurer) έκαναν αυτό που στοιχειωδώς ήσαν υποχρεωμένοι να κάνουν. Το βδ του 1833 απλώς περιέβαλε με νομικό τύπο την υπάρχουσα ήδη de facto πραγματικότητα, εξεδόθη δε το βδ αυτό 1833 ακριβώς για να περιορισθεί η δυνατότης πιέσεων και εκβιασμών του Τούρκου Σουλτάνου στον Έλληνα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Είναι άλλωστε γνωστό ότι το 1821, υπό τους εκβιασμούς του Σουλτάνου, ο Πατριάρχης είχε υποχρεωθεί να καταγγείλει την Ελληνική Επανάσταση και να αφορίσει τους πρωταγωνιστές της. (Αφορισμός, που εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω, αν έχει ακόμη ανακληθεί ή πότε, τυχόν, ανεκλήθη).

Επομένως δεν αποτελεί ανωμαλία η διοικητική ανεξαρτησία της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Φανάρι, αφού υπάρχει αδιάσπαστη η ενότης του δόγματος. Ανωμαλία αποτελεί αντιθέτως η διατύπωση της σκέψεως ότι οι Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών» (των περιοχών δηλ. που απελευθερώθησαν με τους Βαλκανικούς πολέμους) είναι δυνατόν να επανέλθουν στην διοικητική εξάρτηση του Φαναρίου. Αυτό όμως θα ήταν νοητό μόνο σε στρατιωτική κατάκτηση των περιοχών αυτών από την Τουρκία!!! Εικασία αδιανόητη πιστεύω, κυρίως για το Φανάρι!!

Ακόμη ανωμαλία αποτελεί η υφισταμένη (έστω και χαλαρή) διοικητική εξάρτηση της Εκκλησίας της Κρήτης και του Αγίου Όρους καθώς και η (μη χαλαρή) διοικητική εξάρτηση της Εκκλησίας της απελευθερωθείσης Δωδεκανήσου από το Φανάρι. Ετσι εμφανίζεται το αδιανόητο φαινόμενο να ελέγχονται διοικητικώς (εμμέσως τουλάχιστον) από τον Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως (ο οποίος κατά την Τουρκική νομοθεσία ελέγχει διοικητικώς και το Φανάρι) Ελληνικές Μητροπόλεις δηλ. Ελληνικά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, Ελληνικές Κρατικές οντότητες...

Προς το συμφέρον της Ελληνικής Πολιτείας κυρίως, (χωρίς να αναφερθούμε στα συμβάντα τα τελευταία έτη στην –πρώην ενιαία- Αρχιεπισκοπή της Αμερικής), προς το συμφέρον της Ορθοδοξίας, αλλά και προς το συμφέρον του ίδιου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως αφ΄ ενός μεν πρέπει να απολαμβάνει της δεούσης τιμής και των πρωτείων από όλες τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες και αφ΄ ετέρου να μην μπορεί να επεμβαίνει διοικητικώς στις άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότης και ο πειρασμός εκβιασμών στην αείποτε πανούργο Τουρκική Διοίκηση.