«ΕΛΛΗΝΙΚΗ» ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;;!! Η, ΑΝ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ, «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΚΑΝΕΛΛΑ!!»

Μετά το φιάσκο των Ιμίων, την επονείδιστη παράδοση του ικέτη Οτσαλάν στους Τούρκους (και τοσα άλλα) η Κυβέρνηση του ΓΑΠ (προσοχή δεν γράφω του ΠΑΣΟΚ!!!) δίνει τα "νέα" (αναμενόμενα άλλωστε) στίγματα της εξωτερικής πολιτικής της. Το θέμα πραγματεύονται δυο δημοσιεύματα στην σημερινή Καθημερινή, την μελέτη των οποίων και συνιστώ.
Του Σταύρου Λυγερού με τίτλο «Αλλαγή στίγματος στα εθνικά
Τι σηματοδοτούν οι συναντήσεις Παπανδρέου με Ερντογάν, Μιλόσοσκι και Γκρούεφσκι»
Και η επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά με τίτλο «Το απατηλό δόλωμα της «ενότητας».
Σταχυολογώ:

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ

«Αναφορικά με τον προσανατολισμό του Γιώργου Παπανδρέου, όμως, αιωρούνται ερωτήματα. Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η ελληνική εξωτερική πολιτική θα μετατοπισθεί ακόμα περισσότερο προς την πλευρά των ΗΠΑ, γεγονός που θα αφυδατώσει τον ήδη συρρικνωμένο πολυδιάστατο χαρακτήρα της.
Ο αγωγός
Υπενθυμίζουμε ότι προεκλογικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε χαρακτηρίσει λεόντειο (υπέρ της Μόσχας) την συμφωνία για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη και είχε ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευσή του. Η δήλωση εκείνη είχε θεωρηθεί προαναγγελία της στάσης που θα τηρήσει ως πρωθυπουργός στο μέτωπο των ελληνορωσικών σχέσεων. Είχε θεωρηθεί πως θα ακυρώσει την στενή συνεργασία, που ο Κώστας Καραμανλής είχε δρομολογήσει με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα και την οποία από ένα σημείο και πέρα έπαψε να την προωθεί, λόγω των αμερικανικών πιέσεων.
Η συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Βλαντιμίρ Τίτοφ, προκειμένου να προετοιμασθεί η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, είναι μία αντίθετη ένδειξη. Για την ακρίβεια, ακόμα και εάν το ήθελε, ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να ακυρώσει μια συνεργασία, η οποία καταφανώς εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και ως τέτοια την αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη.
Εάν πράγματι υπάρξει περαιτέρω μετατόπιση προς τις ΗΠΑ, αυτή θα έχει επιπτώσεις και στον ρόλο που διαδραματίζει η Ελλάδα και στο εσωτερικό της Ε.Ε. Η επίσκεψη Παπανδρέου στο Λονδίνο είναι μία σαφής ένδειξη προσανατολισμού. Η βρετανική διπλωματία είναι ο ενορχηστρωτής στο εσωτερικό της Ε.Ε. του φιλοαμερικανού μπλοκ, το οποίο και στηρίζει ουσιαστικά την άνευ όρων προώθηση της ενταξιακής πορείας των Τούρκων.
…….
Το άλλο ενδοευρωπαϊκό μπλοκ, με ηγέτη τον γαλλογερμανικό άξονα, αντιτίθεται στην προοπτική ένταξης της Τουρκίας, επικαλούμενο την γεωπολιτισμική ασυμβατότητά της με την Ευρώπη. Ούτε κι αυτή την φορά, όμως, το Βερολίνο και το Παρίσι θα θέσουν θέμα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να εκτραπεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την κατεύθυνση μιας ειδικής σχέσης……
…..
Η Ουάσιγκτον θεωρεί μεγάλη ευκαιρία το γεγονός ότι στην ηγεσία των δύο χωρών είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ταγίπ Ερντογάν. Γι’ αυτό και τους παροτρύνει να προχωρήσουν γρήγορα, όσο ακόμα η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ διατηρεί μεγάλο απόθεμα πολιτικού κεφαλαίου».
Φαόινεται επομένως ότι Θα έχουμε ταχέως εξελίξεις ως προς την πορεία της «Τουρκοποιήσεως» της εξωτερικής μας «πολιτικής» κατά τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/11/2009_337404

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

«Το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας στα κόμματα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα παρακμιακού παλιμβαρβαρισμού, συλλογικής παλινδρόμησης στην αλογία ενστικτωδών επιλογών, φοβίας μήπως και διαλυθεί η αγέλη.
Αλλά το κλίμα αλογίας και φοβίας προσφέρεται κατεξοχήν προκειμένου να βουκοληθούν οι οπαδοί σε έντεχνα υπαγορευόμενες αποφάσεις. Οι «διαμορφωτές κοινής γνώμης» (Opinion Makers), οι ευφυείς διαφημιστές, τα έμπειρα στελέχη «ειδικών υπηρεσιών» σε πρεσβείες ισχυρών κρατών ξέρουν, πως αν κατορθώσουν να παγιδεύσουν τους οπαδούς ενός κόμματος στην αλογία φοβικών ενορμήσεων, μπορούν να πετύχουν ό,τι θέλουν: Μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, ο αυτονόητα και πασίδηλα καταλληλότερος για αρχηγός, ο συντριπτικά υπέρτερος σε ευφυΐα, κατάρτιση, πολιτική επιδεξιότητα, αρχίζει να ενοχλεί τους οπαδούς σαν οιηματίας, αλαζόνας στη συμπεριφορά, ενοχλητικά βιαστικός να αρχηγεύσει, ύποπτος για εξαρτήσεις από μεγαλεμπόρους της πληροφόρησης.
Ταχύτατα, από στόμα σε στόμα, η επιφύλαξη απλώνεται αδυσώπητη, οι ορθολογικές αντιστάσεις σαρώνονται. Ο οσοδήποτε μειονεκτικός αντίπαλος του ικανού, κραυγαλέα ανεπαρκής, άγλωσσος, κατ’ επανάληψη αποτυχημένος σε ό,τι ανέλαβε, αρχίζει να θεωρείται «καλή λύση». Γιατί; Είναι «εγγυητής της ενότητας», ξορκίζει την ανασφάλεια που γεννάει στην αγέλη ο ευφυής. Και η μεταστροφή της γνώμης των οπαδών υποχρεώνει τα κομματικά στελέχη, το ένα μετά το άλλο, σε δημόσιο αυτευνουχισμό της νοημοσύνης και αξιοπρέπειάς τους. Σπεύδουν να συνταχθούν με τον υποψήφιο που, πριν από εικοσιτετράωρα, όλοι, μα όλοι, θεωρούσαν ανύπαρκτο.
Η ευκολία με την οποία «ανεπαισθήτως» οι κομματικοί οπαδοί παγιδεύονται στην αλογία, είναι μάλλον το κρισιμότερο αυτή την ώρα πρόβλημα για την επιβίωση της όποιας (έστω και προσχηματικής) δημοκρατίας στην Ελλάδα, της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας του κρατικού μας σχήματος. Ολα δείχνουν (έχει σχεδόν εξαγγελθεί) ότι μέσα στον φετεινό χειμώνα «πρέπει» να κλείσουν όλα τα προβλήματα με τα οποία η Ελλάδα «δυσκολεύει» το ΝΑΤΟ: το Κυπριακό, το Σκοπιανό, των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, ίσως και των «μειονοτήτων». Με αυτό τον στόχο έχει κιόλας κατορθωθεί μέσα από απανωτές εκπλήξεις, να είναι σήμερα πρωθυπουργός της Ελλάδας ένας ένθερμος υποστηρικτής της Πλεκτάνης Ανάν. Και η πρόσφατη εκλογική του επιτυχία δεν άφησε περιθώρια να αντιδράσουν κομματικά του στελέχη για τον διορισμό προσώπου με την ίδια προκλητική συμπεριφορά στη θέση αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών.
Τώρα μαίνονται οι μεθοδεύσεις να παγιδευτούν στην αλογία ενστικτώδους πανικού και οι αντίπαλοι της κυβέρνησης οπαδοί, ώστε η δίνη της ακρισίας να φέρει στην αρχηγία και της αξιωματικής αντιπολίτευσης επίσης κορυφαίο προπαγανδιστή της Πλεκτάνης. Γραδάρει τις μεθοδεύσεις η σθεναρή υποστήριξη που προσφέρουν στην προκλητική υποψηφιότητα οι πειθαρχικότατα πάντοτε συντονισμένοι στις απόψεις του ΝΑΤΟ «προοδευτικοί» του ευρύτατου εθνομηδενιστικού φάσματος, από τη μαρξιστική Αριστερά ώς τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Και οι παραιτημένοι από τη λογική και την κρίση τους οπαδοί ούτε υποψιάζονται το παιχνίδι που παίζεται.
Δυστυχώς, ο αντίπαλος της Θεοδώρας Μητσοτάκη δεν είναι το ηγετικό ανάστημα που χρειάζεται η χώρα. Τουλάχιστον όμως, στη γλώσσα της μακρυγιαννικής ντομπροσύνης, μοιάζει να θέλει να είναι «απροσκύνητος».

NO COMMENTS!!!