ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΜΕΣΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

 

Σε συνέντευξή του στον Ν. Χρυσολωρά (που δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Καθημερινή (3.11.2012), ο Ευρωπαίος επίτροπος Περιφερειακής Πολιτικής, Γιοχάνες Χαν (Αυστριακός), μεταξύ άλλων, υποστηρίζει και τα εξής:

 «Προσπαθούμε να βοηθήσουμε και να φέρουμε επενδύσεις στην Ελλάδα», διαβεβαιώνει ο κ. Χαν: «Πέρυσι το καλοκαίρι, ζήτησα από τον Γερμανό αντικαγκελάριο Ρέσλερ να προωθήσει γερμανικές επενδύσεις στη χώρα σας. Σε λίγες μόλις εβδομάδες είχε ανταποκριθεί και έστειλε αντιπροσωπεία επιχειρηματιών στην Αθήνα. Μου απάντησαν ότι ενδιαφέρονται αλλά υπάρχουν σημαντικά εμπόδια. Το πρώτο είναι η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, η οποία ξεπερνά κατά πολύ κάθε ευρωπαϊκό όριο. Όπως ξέρετε, δεν είναι απίθανο για μια εταιρεία να βρεθεί στο δικαστήριο ή να ζητήσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης. Όταν επομένως οι υποθέσεις κάνουν τόσα χρόνια να τελεσιδικήσουν, αποτελεί ισχυρό αντικίνητρο για δραστηριοποίηση στην Ελλάδα. Το δεύτερο πρόβλημα είναι η νομοθεσία για τη φορολόγηση. Ρωτάς ένα στέλεχος της εφορίας τι ισχύει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση και σου δίνει μια απάντηση. Λίγους μήνες μετά, ένας άλλος εφοριακός σου δίνει άλλη απάντηση. Δεν γίνεται όμως να κάνει κάποιος επενδύσεις χωρίς διοικητική και νομική σταθερότητα. Όπως βλέπετε, τα εμπόδια που σας αναφέρω δεν έχουν σχέση με τα λεφτά».

Η αποσάθρωση της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης μαζί με τον υπεσυνδικαλισμό είναι τα κυριώτερα εμπόδια αμέσων επενδύσεων στην Χώρα μας.

Ιδιαίτερα τα Δικαστήρια με λευκές και μη απεργίες (εναντίον του Συντάγματος), οι δικηγορικοί σύλλογοι με τις μακροχρόνιες αποχές τους και οι ακατανόητες συνεχείς απεργίες των δικαστικών υπαλλήλων (ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ) έχουν αποσαθρώσει αυτό που λέγεται δικαστικό σύστημα. Για τα μάτια υπάρχει μόνον.

Στην Ελλάδα τιμωρείται συνήθως ο συνεπής και επιβραβεύεται ουσιαστικά από τα Δικαστήρια ο άνομος. Η τελεσιδικία μιας αγωγής ύστερα από δεκαετία και πλέον με επιδίκαση σε βάρος εκείνου που χάνει και υπέρ του νικητού μιας συμβολικής δικαστικής δαπάνης (η οποία παραμένει συνήθως ανείσπρακτη) ωθεί τους συναλλασσομένους να μην εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Τι έχουν να χάσουν; Θα πληρώσουν, αν πληρώσουν, ύστερα από πολλά –πολλά χρόνια με μικρές συνέπειες. Οι μπαταξήδες θριαμβεύουν... Σπάνια απαιτήσεις δικαστικώς διαγνωσμένες μπορούν να εισπραχθούν! Με την εισαγωγή του θεσμού του Κτηματολογίου υπήρχε η ελπίδα ότι από κάποιο κεντρικό σύστημα θα μπορούσες να βρεις την ακίνητη περιουσία του οφειλέτη σε όλη την Ελλάδα. Αμ δε ! Η Αρχή προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων για ακατανόητο λόγο φέρεται ότι το απηγόρευσε. Ο οφειλέτης μπορεί να διαθέτει εκατομμύρια σε τραπεζιτικούς λογαριασμούς. Παρά ταύτα το τραπεζιτικό απόρρητο τον προστατεύει. Για να τα κατάσχεις πρέπει να γνωρίζεις τον αριθμό του λογαριασμού του και το κατάστημα της Τράπεζας που τηρούνται..

Στα ποινικά δικαστήρια οι αστείες ποινές που επιβάλλονται (ύστερα από πολλά-πολλά χρόνια ταλαιπωρίας από το αδίκημα), οι αναστολές που χορηγούνται (ακόμη και για φυλακίσεις 5 μέχρις ετών) εάν δηλώσει ο κατηγορούμενος ότι έχει λευκό ποινικό μητρώο, ο περίεργος θεσμός της συγχώνευσης των ποινών που ευνοεί τους υπότροπους κακοποιούς, οι εξευτελιστικές τιμές εξαγοράς των ποινών (νομίζω ότι τώρα είναι 5 ευρώ ημερησίως!!) απαγορεύουν στα θύματα να μηνύουν τους κακοποιούς. Μάλιστα τώρα προσφάτως ανεκαλύφθη ως μέτρο μειώσεως των μηνύσεων η υποχρέωση του μηνυτού να καταβάλλει προκαταβολικώς και παράβολο 150€

Στο ΣτΕ και στα Διοικητικά Δικαστήρια η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Σε αίτηση ακυρώσεως (μακαρίτη πλέον πελάτη μου) που κατετέθη το 2002 και δικάστηκε προ τετραετίας περίπου (ύστερα από απειρία αναβολών, όλων αιτήσει του Δικαστηρίου) απόφαση δεν έχει εκδοθεί ακόμη!! Με άλλη αίτηση ακυρώσεως οικολόγου πού έχει κατατεθεί το 2005 έχει δεσμευτεί με προσωρινή διάταξη (χωρίς να έχουν κληθεί όλοι οι ενδιαφερόμενοι στην δίκη, εκλήθη από τις δεκάδες των ιδιοκτητών μόνον ένας) παραθαλάσσια έκταση 1.000 στρεμμάτων στο Σούνιο που ανήκει σε πολλές δεκάδες ιδιοκτητών. Ο πελάτης μου, πασίγνωστο σωματείο με λαμπρή  εθνική και κοινωνική προσφορά, είναι ιδιοκτήτης μέρους της (παραθαλασσίου) 70-80 στρεμμάτων. Μάθαμε τυχαίως για  την δέσμευση κατά την διάρκεια της διαδικασίας πωλήσεως της εκτάσεως σε Ρωσοκυπριακό όμιλο αντί πολλών εκατομμυρίων €. Οι επενδυτές θα κατασκεύαζαν πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα (απευθυνόμενο σε Ρωσική πελατεία υψηλής οικονομικής στάθμης) κόστους εκατοντάδων εκατομμυρίων €. Αν και ουσιαστικός δικαιοπάροχος του σωματείου υπήρξε το Ελληνικό Δημόσιο και ουδέποτε είχε παρουσιαστεί δασικό ζήτημα (όπως αποδεικνύεται από την έκδοση πολλών οικοδομικών αδειών με την έγκριση του Δασαρχείου Λαυρίου) περιμένουμε ακόμη την δημοσίευση της αποφάσεως επί της αιτήσεως ακυρώσεως που έχει συζητηθεί (κατόπιν πολλών αναβολών, όλων τη αιτήσει του Δικαστηρίου) προ έτους και πλέον... Βεβαίως ο επενδυτής προ πολλού ώχετο απιών…

Γιατί να επενδύσει κάποιος στην Ελλάδα;

Για να πέσει στα δόντια και νύχια των «λυκόρνιων» (Λύκοι/Όρνια) των Πολεοδομιών, των Δ.Ο.Υ., των Υπηρεσιών Επενδύσεων κλπ κλπ;

Και πως μπορεί να μειωθεί η ανεργία χωρίς νέες άμεσες επενδύσεις;