ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ. ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΡΑΡΑΣ.

Δουλειά δεν είχε ο διάβολος..  τα παιδιά του!!

Αντί στην οικτρή κοινωνική και οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία μας όλες οι προσπάθειες του πολιτικού κόσμου, των   ΜΜΕ,  αλλά  και όλων μας  να είναι η μείωση της πρωτοφανούς ανεργίας και της μεγάλης φτώχειας μας ασχολούμαστε με το προσφιλές εθνικό μας σπορ της φαγωμάρας που καλλιεργείται επισήμως από πολιτικά κόμματα για επικοινωνιακούς και μικροκομματικούς  μόνον λόγους.

Να ψηφιστεί ή όχι το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο;

Χρειάζεται ή δεν χρειάζεται επειδή καλύπτεται από την υπάρχουσα νομοθεσία;

«Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι!»

Η υπόθεση μού θυμίζει το «δεξιότερα  Κουροπάτκιν» που από των στηλών Αθηναϊκής εφημερίδος  συμβούλευε τον Ρώσο Στρατηγό κατά την διάρκεια του ΙαπωνοΡωσικού πολέμου το 1904 Αθηναίος Δημοσιογράφος   (νομίζω ο Βλ. Γαβριηλίδης) όταν ήδη η κρίσιμη μάχη στην απωτάτη Ανατολική Ασία είχε δοθεί και ο Κουροπάτκιν ηττηθεί, χωρίς ακόμη αυτό να είναι γνωστό στην Αθήνα!!. (Και όταν έγινε  γνωστή η ήττα του Κουροπάτκιν  ο Αθηναίος Στρατηγεύων Δημοσιογράφος εμέμφθη πικρόχολα τον ηττηθέντα Στρατηγό επειδή δεν είχε ακολουθήσει τις συμβουλές του!!).

Ας ασχοληθούμε λίγο και με το νομοσχέδιο.

Το άρθρο 4 ορίζει:

«Άρθρο 4

1. Όποιος δημόσια προφορικά ή διά του τύπου ή μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου, όπως ορίζονται στα άρθρα 6, 7 και 8 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ή των εγκλημάτων που ορίζονται στο άρθρο 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Στρατοδικείου που προσαρτάται στη Συμφωνία του Λονδίνου της 8^ης Αυγούστου 1945 και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή το γενετήσιο προσανατολισμό κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά μιας τέτοιας ομάδας ή μέλους της τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη και χρηματική ποινή χιλίων έως τριών χιλιάδων (1.000 – 3.000) ευρώ.

2. Για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου απαιτείται τα εγκλήματα αυτά να έχουν αναγνωριστεί με αμετάκλητη απόφαση ελληνικού ή διεθνούς δικαστηρίου.»

Ανάγεται δηλ. η έκφραση γνώμης, έστω και εσφαλμένης, σε αξιόποινο αδίκημα. (Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Προϋπήρξε στον Χιτλερικό και τον Σταλινικό Ποινικό Κώδικα).

Δεδομένου μάλιστα ότι επιλεκτικά το νομοσχέδιο παραπέμπει σε ορισμένα μόνον διεθνή κείμενα (την πρόσφατη ιστορία γράφουν πάντοτε οι νικητές!!) δεν διαπράττεις ποινικό αδίκημα εάν αρνηθείς την γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους επειδή η γενοκτονία αυτή δεν έχει αναγνωρισθεί στο καταστατικό του Διεθνούς Δικαστηρίου κλπ. Αντιθέτως διαπράττεις ποινικό αδίκημα εάν το υποστηρίξεις επειδή μπορείς να προκαλέσεις εχθροπάθεια κατά των Τούρκων..

Ομοίως αν μειώσεις, επειδή τυχόν έχεις αντίθετη άποψη,  την γενοκτονία που φέρονται ότι διέπραξαν οι Σέρβοι κατά των Μουσουλμάνων στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας τιμωρείσαι με  φυλάκιση  επειδή αυτό ορίζεται αξιωματικώς ως γενοκτονία στο καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Δεν θα γράψω περισσότερα επειδή το ζήτημα αναλύει με πληρότητα ο παλαιός φίλος μου και συμφοιτητής μου Πέτρος Παραράς, Αντιπρόεδρος ε.τ.. του ΣτΕ και Καθηγητής ε.τ. της Νομικής Σχολής Αθηνών στο κείμενο του οποίου και παραπέμπω εδώ. Συνιστώ την ανάγνωσή του επειδή, αν και σύντομο κείμενο, εξαντλεί το θέμα.