Ο ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΠΙΑΝΕΤΑΙ..

Διαβάζω στη σημερινή Καθημερινή και σε δημοσίευμα της κ. Φ. Καλλίρη με τίτλο «Στο Δημόσιο η κυριότητα της Βιστωνίδας».
«…Η πρόεδρος του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης, η οποία εκδίκασε την υπόθεση, φέρεται να καθυστέρησε αναιτιολόγητα, μη εκδίδοντας ποτέ την απόφαση αυτή. Ο επιθεωρητής των δικαστηρίων κ. Παπανικολάου εκτιμά ότι η συγκεκριμένη δίκη στις 5.11.2003 μεταξύ Δημοσίου και της Μονής έκλεισε με μη νόμιμο τρόπο.
Δέχθηκε ότι η πρόεδρος του δικαστηρίου όφειλε να είχε δημοσιεύσει την απόφαση υπέρ του Δημοσίου αφού είχε ολοκληρωθεί η διάσκεψη των τριών δικαστών (το αποτέλεσμα ήταν 2-1 σε βάρος της Μονής) κρίνοντας ότι δεν μπορούσε να υπάρξει παραίτηση ή συμβιβασμός μετά τη συζήτηση της υπόθεσης, παρά μόνο κατά τη διάρκεια της συζήτησης.
Eπικαλείται μάλιστα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο έχει κρίνει στο παρελθόν πως δεν επιτρέπεται παραίτηση των αντίδικων πλευρών, από τη στιγμή που έχει συζητηθεί η υπόθεση στο δικαστήριο. Έδωσε δε εντολή να δημοσιευθεί τώρα η απόφαση η οποία αποκαθιστά το Δημόσιο στα δικαιώματα που είχε επί των εκτάσεων της λίμνης Βιστωνίδας, γεγονός που σημαίνει ότι δεν μπορούσαν στη συνέχεια να γίνουν οι ανταλλαγές με άλλα ακίνητα του Δημοσίου.
Κατά το διατακτικό της απόφασης αυτής αναγνωρίζεται, κατά πλειοψηφία, η κυριότητα της Μονής μόνο σε 1.720 στρέμματα της νησίδας Αντά Μπουρού από τα 27.044 που διεκδικούσε η Μονή.
Σημειώνεται ότι η απόφαση θα δημοσιευθεί από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης με διαφορετική δικαστική σύνθεση, όπως τούτο προβλέπεται από τις σχετικές δικονομικές διατάξεις, δεδομένου ότι οι δικαστές που μετείχαν στη συνεδρίαση και στη διάσκεψη για έκδοση της απόφασης αυτής δεν υπηρετούν πλέον σε αυτό το δικαστήριο….».


Παρατηρούνται τα εξής:
1. Ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν μπορεί κατά το Σύνταγμα να δώσει εντολή σε Πρωτοδίκες και σε Πρόεδρο Πρωτοδικών οι οποίοι απολαμβάνουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας. Αντιθέτως προς την Εισαγγελική Αρχή την οποία χαρακτηρίζει η ιεραρχική εξάρτηση και το ενιαίο.
2. Μόνον ο Λάζαρος νεκραναστήθηκε. Και αυτός μετά τριήμερο ταφή! Εδώ πως θα νεκραναστηθεί δικαστική απόφαση μετά οκτώ έτη ταφής;
3. Τα περιουσιακά δικαιώματα (όπως αυτά περί των οποίων η σχετική δίκη στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης) είναι ελευθέρως απαλλοτριωτά. Επομένως οι διάδικοι μπορούν να συμφωνήσουν στην μη έκδοση αποφάσεως και μετά την συζήτηση της υποθέσεως και μετά την διάσκεψη του Δικαστηρίου ακόμη. Φτάνει να μην έχει δημοσιευθεί απόφαση.
4. Αλλά και εάν ακόμη έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση οι διάδικοι μπορούν να μην την εφαρμόσουν (για οποιονδήποτε λόγο κρίνουν) με κοινή τους συμφωνία. Διάφορο το ζήτημα της νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακυρώνει μη νόμιμες διοικητικές πράξεις και δεν κρίνει επί ιδιωτικών διαφορών όπως τα Πολιτικά Δικαστήρια. Ευλόγως λοιπόν κρίνει το ΣτΕ στις δημοσίου δικαίου διαφορές που εκδικάζει (εν όψει του δημοσίου συμφέροντος να μην παραμένουν ανέλεγκτες και ενεργές παράνομες διοικητικές πράξεις) ότι ο αιτών την ακυρότητα διοικητικής πράξεως μπορεί να παραιτηθεί μονομερώς της αιτήσεώς του το πολύ μέχρι της συζητήσεως της. Στα Πολιτικά Δικαστήρια υπάρχει αντίθετος, σταθερά και ανεξαίρετος νόμιμος παγία πρακτική η οποία επιτρέπει στους διαδίκους με κοινή τους δήλωση να ζητούν από το Δικαστήριο ενώπιον του οποίου συνεζητήθη η υπόθεση τους να μην εκδώσει απόφαση επί της διαφοράς του. Τότε η συζήτηση της υποθέσεως θεωρείται ματαιωμένη και επιστρέφονται στους διαδίκους οι δικογραφίες τους. Δεν νομίζω ότι θα υπάρχει προηγούμενο Δικαστού, περιλαμβανομένου και του κ. Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου, ο οποίος στην διάρκεια της υπηρεσίας του να μην ακολούθησε παγίως και ανεξαιρέτως την (νόμιμη) πρακτική αυτή. Γιαυτό γράφω ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται..
5. Από το δημοσίευμα –και υπό την αίρεση της ακριβείας του- προκύπτει ότι έχει γίνει διάσκεψη. Δεν προκύπτει ότι έχει καταρτισθεί και υπογραφεί το πρακτικό της διασκέψεως ούτε ότι έχει καταρτισθεί και υπογραφεί το σχέδιο της αποφάσεως. Εάν δεν έχει καταρτισθεί και υπογραφεί το πρακτικό της διασκέψεως είναι φανερό ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Ο νόμος προβλέπει την αντικατάσταση μέχρις ενός μέλους του Δικαστηρίου στην υπογραφή του πρακτικού της διασκέψεως εάν αυτό απεβίωσε, μετετέθη ή έχει άδεια. Όχι περισσοτέρων. Εδώ όλα τα μέλη της συνθέσεως έχουν μετατεθεί. Αλλά και εάν ακόμη έχει υπογραφεί το πρακτικό της διασκέψεως είναι μάλλον προφανές από το δημοσίευμα ότι δεν έχει καταρτισθεί και υπογραφεί το σχέδιο της αποφάσεως. Το σχέδιο της αποφάσεως που περιέχει το αιτιολογικό και το διατακτικό της αποφάσεως συντάσσεται μετά την ψηφοφορία υπό του Εισηγητού Δικαστού και υπογράφεται από αυτόν και τον Πρόεδρο ο οποίος και το χρονολογεί. Το σχέδιο αυτής της αποφάσεως τώρα ποιος θα το συντάξει αφού τόσον ο Πρόεδρος όσον και ο Εισηγητής έχουν μετατεθεί; Και με ποία ημερομηνία θα χρονολογηθεί ώστε να μην υποπέσει ο χρονολογών (επί, τυχόν, προχρονολογήσεώς του) στο ποινικό αδίκημα (κακούργημα) της πλαστογραφίας δημοσίου εγγράφου; Άλλωστε η νομοθεσία δεν προβλέπει την κατάθεση του σχεδίου της αποφάσεως προ της δημοσιεύσεώς της. Η απόφαση δημοσιεύεται σε δημοσία συνεδρίαση, παίρνει αριθμό δημοσιεύσεως και αναγράφεται στα σχετικά βιβλία. Οι νυν υπηρετούντες Δικαστές πως γνωρίζουν το σχέδιο της αποφάσεως της προ οκταετίας γενομένης διασκέψεως υπό άλλων Δικαστών ώστε να το δημοσιεύσουν σε δημοσία συνεδρίαση;
6. Επομένως δεν είναι αναγκαίο να γίνει όλη αυτή η μεθόδευση. Εάν το Δημόσιο θεωρεί ότι μετά τις πράξεις ανταλλαγής, τις αναγνωρίσεις κλπ διαθέτει (ή διατηρεί μάλλον!!) δικαιώματα επί της ενδίκου εκτάσεως μπορεί, (αφού η κατά το 2003 συζήτηση της αγωγής της Μονής θεωρείται ματαιωθείσα) με νέα κλήση να ζητήσει από το Πολυμελές Πρωτοδικείο την συζήτηση της ίδιας αγωγής. Άλλωστε και η Μονή μπορεί να ασκήσει έφεση κατά της -με τις πιο πάνω μεθοδεύσεις, που θεωρώ ότι θα γελοιοποιήσουν τα Ελληνικά Δικαστήρια- εκδοθησομένης αποφάσεως.
7. Ανεξαρτήτως όμως των ανωτέρω (που και από μόνα τους φτάνουν) έστω ότι μετά 8 χρόνια νεκρανασταίνεται ως νέος Λάζαρος η αποβιώσασα διαφορά. Η Μονή θα ασκήσει βεβαίως έφεση. Και επί πλέον των αρχικών ισχυρισμών της (δεν γνωρίζω βεβαίως τι αρχικούς ισχυρισμούς είχε και το βάσιμό τους!!) μπορεί πάντως οψιγενώς να ισχυρισθεί βασίμως μάλιστα και ότι με την πράξη ανταλλαγής το Δημόσιο απεδέχθη την αγωγή της και τα δικαιώματά της επί της επιδίκου εκτάσεως. Η και με σιωπηρό τρόπο αποδοχή της αγωγής υπό του εναγομένου κατά τον νόμο αποτελεί λόγο καταργήσεως της δίκης. Πράγματι το Δημόσιο εδέχθη την επίδικο έκταση προς ανταλλαγή εν γνώσει της προηγηθείσης αντιδικίας και εν όψει και των διαφόρων διοικητικών πράξεων οργάνων του (Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων, Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενδεχομένως και άλλων) που ανεγνώρισαν την σχετική κυριότητα της Μονής. Μάλιστα δεν θα εκπλαγώ, (το αντίθετο θα με εξέπληττε!! επειδή αυτό αποτελούσε στοιχειώδη υποχρέωση των νομικών παραστατών της Μονής), εάν στην πράξη ανταλλαγής έχει καταχωρηθεί και ρητή δήλωση του Δημοσίου περί αποδοχής της αγωγής της Μονής, όπως είχε γνωμοδοτήσει (ομοφώνως μάλιστα) το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Και ναι μεν μπορεί το Δημόσιο να βρει «πρόθυμους» Δικαστές στην Ελλάδα να υποστηρίξουν οτιδήποτε αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται αυτό να συμβεί και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση περί προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.) αφ΄ ενός μεν κατοχυρώνει την αρχή «της δίκαιης δίκης» και αφ΄ ετέρου προστατεύει τα δικαιώματα (τόσον τα εμπράγματα όσον και τα ενοχικά) όλων των διαβιούντων στα συμβληθέντα Κράτη Μέλη. Και από την νομολογία αυτή το Ελληνικό Δημόσιο έχει πικρή πείρα σε μία σειρά υποθέσεων (Περιουσία μονών, Βασιλικά κτήματα, καθημερινές περιπτώσεις ιδιωτών).
8. Αναφέρομαι τέλος σε πρόσφατη ανάρτησή μου με τίτλο ΤΟ ΣΟΥΛΤΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ επ’ ευκαιρία της εξαγγελίας της μονομερούς ανακλήσεως υπό του Δημοσίου των σχετικών με την υπόθεση της λίμνης Βιστωνίδας διοικητικών πράξεων. Βγαίνει επιλέγοντας τον τίτλο της αναρτήσεως αυτής. Ο ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΠΙΑΝΕΤΑΙ..