ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ

Την 12 Οκτωβρίου 2006 τελείωσε η δίκη στην Θεσσαλονίκη, υπό την εκκωφαντική σιωπή του Αθηναϊκού τύπου και των μ.μ.ε. (ίσως κάποιος «μαέστρος» να είχε διατάξει «σιγή ασυρμάτου») των μοναχών που εγκαταβιούν στην Μονή του Εσφιγμένου στον Άθωνα και οι οποίοι κατεδικάσθησαν σε 2 χρόνια φυλάκιση. Κατεδικάσθησαν δηλαδή αυτοί που ήσαν μέσα και αμύνονταν εναντίον εκείνων που προσπαθούσαν με τη βαρειά να μπουν στην Μονή!!! Τα επεισόδια τα είχαμε δει προ έτους περίπου και στην τηλεόραση και θυμόμαστε τον παλικαρά (μοναχό!!!) με «βαριοπούλα» να σπάει την εξώπορτα της Μονής...
Δεν αποδέχομαι τις απόψεις των Εσφιγμενιτών.. Τις θεωρώ έως και γραφικές.. Δικαίωμά τους όμως να τις έχουν..
Αυτό ίσως που ενοχλεί μερικούς στους Εσφιγμενίτες είναι η ασκητική εγκαταβίωσή τους και η υποδειγματική διαχείριση των λίγων εσόδων τους. (Στο μοναστήρι αυτό δεν ρέουν –όπως στα άλλα- οι κρουνοί -τα μπουριά μάλλον- της χρηματοδοτήσεως της Ιεράς Κοινότητος, των Ελληνικών Κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως…). Ενοχλούν λοιπόν οι Εσφιγμενίτες ίσως επειδή αποτελούν παράδειγμα, (κακό παράδειγμα) για μερικούς!!
Ο θρόνος του Φαναρίου (αείποτε και παραδοσιακώς) επιδεικνύει μηδενική ανοχή στην αμφισβήτηση της (κοσμικής και θρησκευτικής) αυθεντίας και εξουσίας του και των οικονομικών συμφερόντων του. Από την μισαλλοδοξία και από το σκληρό και ανηλεές κυνηγητό των αρειανών, των μονοφυσιτών, των εικονομάχων, κλπ όλη η Μ. Ασία και η Βυζαντινή Μέση Ανατολή πέρασαν στο Ισλάμ. Αλλά και στην Ελλάδα μαζί με τους Γότθους οι οποίοι κατέστρεψαν τα αρχαία μνημεία και κατέσφαξαν τους μη Χριστιανούς Έλληνες (καθώς και αρκετούς Χριστιανούς) το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως είχε στείλει (για να τους καθοδηγούν) εκατοντάδες μοναχούς…
Με το ζήτημα των Εσφιγμενιτών είχε απασχοληθεί και το BBC. Σχετικό σχόλιο του δημοσιεύεται στο http://news.antenna.gr
Διετής φυλάκιση λοιπόν για τους αμυνομένους και εγκλείστους μοναχούς…
Στο ακροατήριο από την υπεράσπιση των κατηγορουμένων ακούσθηκαν λησμονημένες ποινικές φωνές.. Στου κουφού την πόρτα όμως όσο θέλεις βρόντα..
Τι έγινε όμως με τους επιτιθεμένους;;; Τιμωρήθηκαν;;;
Αυτοί δεν παραπέμπονται στο ακροατήριο σύμφωνα με την διάταξη του αρμοδίου Εισαγγελέως Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης… Δεν απαλλάσσονται δηλ. με δικαστικό βούλευμα του αρμοδίου Δικαστικού Συμβουλίου, αλλά δε παραπέμπονται σε δίκη με διάταξη του Εισαγγελέως. Σύμφωνα με το άρθρο 47 του Κώδικος Ποινικής Δικονομίας ο Εισαγγελεύς έχει το δικαίωμα να απορρίψει την έγκληση εάν κρίνει: α. Ότι αυτή δεν στηρίζεται στον νόμο β. Ότι είναι ανεπίδεκτη δικαστικής εκτίμησης και γ. Είναι προφανώς αβάσιμη στην ουσία της. (Σπανιωτάτης εφαρμογής διάταξη επειδή έτσι ο Εισαγγελεύς υποκαθιστά το Δικαστήριο). Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Εισαγγελεύς απέρριψε την έγκληση των αμυνομένων μοναχών ως προφανώς αβάσιμη στην ουσία της και τους επέβαλε μάλιστα και τα δικαστικά έξοδα....
Χαρακτηριστικώς δέχεται η εισαγγελική διάταξη όσον αφορά εκείνο τον παλικαρά που χτυπούσε την εξώπορτα της Μονής με την βαρειά.
«…Δ) Τέλος, αναφορικά με τη διάπραξη της αξιόποινης πράξης της απειλής δια της φράσεως «θα σε σκοτώσω» από τον πρώτο εγκαλούμενο - μετά από παρότρυνση των λοιπών – ο οποίος επεδείκνυε την βαρειά απειλητικά δεν πιθανολογείται ότι διεπράχθη με το εξής σκεπτικό: α) Κατά τη διάρκεια διαπληκτισμών είναι σύνηθες το φαινόμενο, μεταξύ άλλων, να διατυπώνονται και φράσεις του τύπου: «θα σε σκοτώσω» χωρίς βεβαίως να υπονοείται η θέληση διαπράξεως ανθρωποκτονίας. β) Για τη στοιχειοθέτηση της απειλής (333 ΠΚ) απαιτείται δια της φράσεως να προκλήθηκε τρόμος στον φερόμενο ως παθόντα, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση το αποκλείουμε, διότι, ο εγκαλών εμφανίζει ο ίδιος τον εαυτό του «ατρόμητο παλικάρι» αφού μόνος από όσους είχαν κλειστεί στο κονάκι, τον πρώτο εγκαλούμενο (και τους 8 εργάτες) ο οποίος εκείνη την ώρα έσπαζε με τη βαρειά τις πόρτες (βλ. έγκληση «…προκειμένου να τον εμποδίσω στη συνέχιση του καταστροφικού του έργου αναγκάστηκα να μπω ο ίδιος μπροστά του …..»). Άρα, ούτε τον εγκαλούμενο φοβήθηκε με τις τυχόν εκφράσεις του – που δεν πιθανολογούμε να εκστόμισε, λόγω της μοναχικής του ιδιότητος – ούτε και τη βαρειά του».
Έλεος…