Στην σημερινή Καθημερινή και στην στήλη «πριν 40 χρόνια» (επιλογή Μ.Ν. Κατσίγερα) δημοσιεύεται η είδηση για το τότε "κούρεμα" του εξωτερικού Ελληνικού δημοσίου χρέους προς ομολογιούχους των ΗΠΑ κατά 95%, για την σε δόσεις πληρωμή του με τόκο 2% και για την μετατροπή των οφειλομένων χρυσών δολαρίων ΗΠΑ σε χάρτινα δολάρια. Τις διαπραγματεύσεις διεξήγαγε ο Καθηγητής μου στην Νομική Σχολή Αθηνών και Νομικός Σύμβουλος της Ε.Τ.Ε. αείμνηστος Νικ. Γαζής. Αυτό όμως που δεν είναι πολύ γνωστό ακόμη είναι ότι η τότε Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, μέσω Ελβετικής Τραπέζης, είχε αγοράσει και συνέχισε να αγοράζει λίγα, λίγα (εντελώς μυστικά) μεγάλο μέρος των Ελληνικών ομολόγων που διεπραγματεύοντο τότε στο 1% της ονομαστικής τους αξίας. Έτσι στην Συνέλευση των πιστωτών της, η Ελληνική Κυβέρνηση είχε αποκτήσει δεσπόζουσα θέση και μπορούσε να επιβάλλει τις απόψεις της. Αυτά προς σύγκριση των σημερινών συμβαινόντων..
Όπως είναι γνωστό το 1932 ο αείμνηστος Ελ. Βενιζέλος είχε κηρύξει στάση πληρωμών.
Το 1940 όμως η Ελλάδα διέθετε χρυσό που εκάλυπτε τις εισαγωγές της για 1 χρόνο περίπου. Είχε δε αποκτήσει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, και ΅σιτάρκειᨡ. Δεν χρειαζόταν δηλ. να κάνει εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, ή μάλλον οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων εκαλύπτοντο από ίσης αξίας εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Ταυτοχρόνως ετοιμαζόταν επιτυχώς και πολυδαπάνως και για τον επακολουθήσαντα πόλεμο. (Γραμμή Μεταξά κλπ). Μάλιστα η Ελλάδα παρέταξε στο μέτωπο της Αλβανίας 300.000 κτήνη ενώ ο Ιταλικός Στρατός διέθετε μόνον περί τις 100.000. Με αποτέλεσμα τον καλλίτερο και ταχύτερο εφοδιασμό στα βουνά της Αλβανίας του Ελληνικού Στρατού.
Πλην η καταστροφή της Χώρας στον πόλεμο ανάγκασε τον αείμνηστο Σβώλο το 1944 να εκδώσει τον Α.Ν. 44 με τον οποίο παρέγραψε μονομερώς το χρέος του Ελληνικού Δημοσίου, εσωτερικό και εξωτερικό.
Αλλά η διαγραφή αυτή, που εξαφάνισε τα Ελληνικά ομόλογα από τους πίνακες των Χρηματιστηρίων του Εξωτερικού αποτελούσε, πλην της ηθικής απαξίας, αγκάθι και εμπόδιο στην προσπάθεια του τόπου να λάβει πιστώσεις από το εξωτερικό, τις οποίες ο Κ. Καραμανλής χρησιμοποιούσε αποκλειστικώς και μόνον για μεγάλα αναπτυξιακά έργα και όχι για καταναλωτικές δαπάνες. Η απόδοση των οποίων έργων θα επέτρεπε την εξόφληση των τοκοχρεωλυσίων των δανείων.
Μερικά από αυτά μού είχε εξομολογηθεί, μετά την μεταπολίτευση, ο στενός φίλος του Κ. Καραμανλή, Υπουργός (πλην άλλων) Οικονομικών (1958-61) και εν συνεχεία Πρόεδρος της Βουλής (1974-1977) και Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως αείμνηστος επίσης Κωνσταντίνος Ε. Παπακωνσταντίνου, Βουλευτής Κορινθίας, ο οποίος είχε το διάστημα της Υπουργίας του χειρισθεί ως αρμόδιος Υπουργός με απόλυτη μυστικότητα το θέμα και ο οποίος, νεαρό δικηγόρο, με τιμούσε με την φιλία του .
Αξίζει λοιπόν να ανατρέξετε, λόγω και της επικαιρότητός του, στο δημοσίευμα αυτό.
Κάθε σύγκριση με τα σήμερον συμβαίνοντα δεν είναι, δυστυχώς, δυνατή..