ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ «Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ»

Ως συνέχεια στο προηγούμενο κείμενο και κυρίως στα ανταλλαγέντα κάτω από αυτό σχόλια με τον Univers προσθέτω και τα εξής:

Στους διαφόρους "οικολογικούς" οικοδομικούς Συνεταιρισμούς λησμόνησα να περιλάβω την Συνεργατική των Αρχι-Οικοπεδοφάγων (με Ο κεφαλαίο) στα Τουρκοβούνια.

Πρόκειται περί του "οικισμού" που κατελήφθη από καταπατητές σε δασική έκταση του Δημοσίου κατά την διάρκεια των Ιουλιανών το 1965 (όταν η Αστυνομία ήταν απασχολημένη με τις καθημερινές διαδηλώσεις), ο οποίος απεκλήθη υπό των «δημοκρατικών» καταπατητών ως οικισμός Γ. Παπανδρέου, επί χούντας μετεβαπτίσθη από τους καταπατητές σε οικισμό Γ. Παπαδοπούλου και με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επανεφέρθη από τους οικοπεδοφάγους η παλαιά του ονομασία οικισμός Γ. Παπανδρέου.

Οι καταπατητές αυτοί (θεωρούντες όχι αδίκως ότι ο Γ. Παπανδρέου θα επανήρχετο εν δόξη και τιμή στην εξουσία) μετείχαν σε όλες τις διαδηλώσεις υπέρ της Ενώσεως Κέντρου και αποτελούσαν μάλιστα τον πυρήνα των διαφόρων συγκεντρώσεων των «δημοκρατικών» φοιτητών, «δημοκρατικών» γιατρών, «δημοκρατικών» δικηγόρων, «δημοκρατικών» μηχανικών, «δημοκρατικών» λογιστών κλπ «δημοκρατικών».

Υπάρχει και μια χαριτωμένη ιστορία για τον οικισμό αυτό την οποία γνωρίζω ως αυτόπτης και αυτήκοος...

Λίγο προ της χούντας έγινε κάποια αναγκαστική απαλλοτρίωση στην περιοχή.

Ετσι στην δίκη περί αναγνωρίσεως δικαιούχων της αποζημιώσεως της απαλλοτριώσεως ενεφανίσθησαν για να αναγνωρισθούν ως δικαιούχοι (προσέξτε θράσος!!) και πολλοί από τους καταπατητές.. Η συζήτηση γινόταν στην μεγάλη αίθουσα της οδού Σανταρόζα κάποιο βράδυ.

Αντίδικος τους το Δημόσιο που υπεστήριζε -και δικαίως- ότι της απαλλοτριωθείσης περιοχής ήταν αποκλειστικός κύριος. Στην αίθουσα χαμός και οχλοβοή μεγίστη επειδή είχαν μαζευτεί οι οικοπεδοφάγοι συν γυναιξί και τέκνοις και εμπόδιζαν τον δικαστικό αντιπρόσωπο του Δημοσίου να αναπτύξει τις απόψεις του. Η έδρα μακαρία.. Της είχε ξεφύγει εντελώς ο έλεγχος. (Νεαρός δικηγόρος ήμουν παρών όχι πάντως για την υπόθεση αυτή!!). Η επιχειρηματολογία του Δημοσίου ερείδεται στο ότι το Οθωμανικό Δίκαιο δεν αναγνώριζε ιδιωτική ιδιοκτησία στα δάση και στις δασικές εκτάσεις τα οποία ανήκαν όλα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και επειδή διάδοχος του Οθωμανικού Δημοσίου υπήρξε το Ελληνικό Δημόσιο με τα γνωστά πρωτόκολλα της Ανεξαρτησίας, ότι ανήκε στο Οθωμανικό Δημόσιο περιήλθε αυτοδικαίως στο Ελληνικό Δημόσιο, πλην των εκτάσεων εκείνων που οι συσταθείσες το 1835 (επί Όθωνος) επιτροπές ανεγνώρισαν ως ιδιωτική κτήση. Τα συγκεκριμένα Τουρκοβούνια (εξ ου και η ονομασία) ανήκαν (κατ΄ επικαρπία) μάλιστα στην Βαλιδέ Χανούμ. Βαλιδέ Χανούμ ήταν η μητέρα του εκάστοτε Σουλτάνου η οποία και απελάμβανε τα εξ αυτών εισοδήματα ως προσωπικό φέουδο. Τα Τουρκοβούνια ήταν δηλ. δημοσία κτήση. Ένας γηραιός δικηγόρος των καταπατητών (του οποίου η ηλικία προφανώς δεν συνεβάδιζε με τις γνώσεις του!!) άκουγε εμβριθώς και με απορία τον δικαστικό αντιπρόσωπο του Δημοσίου να αναπτύσσει την θέση αυτή. Επειδή μάλιστα δεν είχε και καλή ακοή είχε πάει εμπρός στον ομιλητή και (κάνοντας χωνί το χέρι του στο αυτί του) προσπαθούσε να ακούσει μέσα στην οχλοβοή τι έλεγε ο δικαστικός αντιπρόσωπος του Δημοσίου.. Όταν όμως άκουσε για την Βαλιδέ Χανούμ ο άνθρωπος εξανέστη. Διέκοψε χωρίς άδεια τον ομιλητή και απευθυνόμενος στην έδρα με απορία, αγανάκτηση και περιφρόνηση είπε στο Δικαστήριο "Τι μας λέει εδώ το Δημόσιο Κύριε Πρόεδρε; Ότι αγόρασε από μία χανούμισσα την περιοχή! Να μας προσκομίσει τα συμβόλαια.. Τι να τον κάνουμε τον αριθμό πρωτοκόλλου"!!