ΚΑΙ ΕΩΡΑΚΩΣ ΜΕΜΑΡΤΥΡΗΚΑ. (ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ. ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟ)

Μια άγνωστη μικρή πτυχή της πολιτικής ιστορίας του Κωστή Στεφανόπουλου.. Την δημοσιοποιώ λίγο πριν πάω στην κηδεία του αντί στεφάνου υπέρ της μνήμης του.

Το 1977-81 υπήρξα σύμβουλος του Πρωθυπουργού αποσπασμένος στον Αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως αείμνηστο Κωνσταντίνο Ευσταθίου Παπακωνσταντίνου, Βουλευτή Κορινθίας, Υπουργό σε όλες τις Κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή του οποίου υπήρξε και ο στενότερος πολιτικός φίλος και συνεργάτης.

Τότε είχε συγκροτηθεί ατύπως  Κυβερνητική Επιτροπή που εξήταζε την ωφελιμότητα των καταρτιζομένων από τα Υπουργεία νομοσχεδίων και την σειρά εισαγωγής τους στην Βουλή προς ψήφιση. Αυτό είχε γίνει με στόχο την μείωση νομοθετικής «υπερπαραγωγής» από την Διοίκηση άχρηστου νομοθετικού έργου. Η Βουλή χωρίς την έγκριση της Επιτροπής δεν είχε το δικαίωμα να εγγράψει στην ημερησία διάταξη της του νομοθετικού έργου νομοσχέδια προς συζήτηση.

Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο Κ.Ε.Παπακωνσταντίνου, Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, ο τότε Υπουργός Προεδρίας και Τύπου της Κυβερνήσεως και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και ο αρμόδιος καθ΄ ύλην Υπουργός. Εάν το νομοσχέδιο δημιουργούσε δαπάνη μετείχε και  ο αρμόδιος για την εκτέλεση του προϋπολογισμού Υφυπουργός Οικονομικών. Ως υπηρεσιακά μέλη μετείχαμε στην Επιτροπή ο Νομικός Σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας και Αντιπρόεδρος του ΣτΕ αείμνηστος Δ. Καλοδούκας, ο Νομικός Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, τότε Πάρεδρος και εν συνεχεία Σύμβουλος (τώρα επίτιμος) του ΣτΕ κ. Πέτρος Χριστόφορος, ο αείμνηστος Παναγιώτης (Τάκης) Βερροιόπουλος δικηγόρος, σύμβουλος επίσης του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως (και στενός φίλος του Κ. Στεφανόπουλου, ήδη ως συμφοιτητές από την Νομική Αθηνών) και εγώ σε αρκετά νέα ηλικία δικηγόρος ως Σύμβουλος του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως.

Ιστορώ το γεγονός για να μη χαθεί η μνήμη του επειδή, πλην εμού και του κ. Π. Χριστόφορου, όλοι οι άλλοι δεν ζουν πλέον.

Την εποχή εκείνη ο ημερήσιος τύπος των Αθηνών υπέφερε από συνεχείς και πολύμηνες σκληρές απεργίες των τεχνικών (τυπογράφων) επειδή, λόγω της εισαγωγής της νέας τεχνολογίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών, οι Εκδότες απέλυαν τυπογράφους και τους αντικαθιστούσαν με πολύ φθηνότερους και αριθμητικώς πολύ λιγότερους εργαζομένους της νέας τεχνολογίας, κυρίως γυναίκες.

Προ του αδιεξόδου οι εκδότες Χ. Λαμπράκης (του ΔΟΛ) εκ του αντιπολιτευτικού τύπου και Μπότσης (Απογευματινή, Ακρόπολις κλπ) εκ του συμπολιτευομένου στην ΝΔ τύπου κατέστρωσαν (από κοινού με το συνδικαλιστικό όργανο των τεχνικών του ημερησίου τύπου) το εξής σχέδιο επιλύσεως του ζητήματος. Να προικισθεί το Ταμείο Συνταξιοδοτήσεως των Τεχνικών του ημερησίου Τύπου  από το Δημόσιο με ένα τεράστιο για τα μέτρα της εποχής  ποσόν, (1.575.000 000 δρχ εφ άπαξ και 125.000.000 δρχ ετησίως) και να συνταξιοδοτηθούν με πλήρη συντάξιμο υπηρεσία 35 ετών. χωρίς όριο ηλικίας, οι έχοντες ή συμπληρούντες στο μέλλον τουλάχιστον 10ετή μόνον προϋπηρεσία τεχνικοί και ταυτοχρόνως να τους επιτραπεί, αν και συνταξιούχοι, κατ΄ εξαίρεση να εργάζονται χωρίς επιπτώσεις επί της συντάξεώς τους. Λόγω δε του ότι οι τεχνικοί τύπου (απόφοιτοι συνήθως τότε δημοτικού σχολείου) άρχιζαν συχνά να εργάζονται από ηλικίας 15-16 ετών θα υπήρχαν περιπτώσεις συνταξιούχων και εργαζομένων ηλικίας 25-26 ετών!!  Επί πλέον οι έχοντες συμπληρώσει 5ετή τουλάχιστον προϋπηρεσία ως τεχνικοί τύπου, δηλ. παιδιά 20-21 ετών θα έπαιρναν από το ταμείο τους ισοβίως και ειδικό επίδομα ενώ θα παρέμεναν και εργαζόμενοι.. Αυτές και άλλες αντίστοιχες εξωφρενικές ρυθμίσεις περιείχε το νομοσχέδιο που είχαν συντάξει οι εκδότες και το συνδικαλιστικό όργανο των τεχνικών. Σημειώνεται ότι για αυτά τα εξωφρενικά είχαν  εξασφαλίσει την σύμφωνη γνώμη (ακόντων-εκόντων λόγω των επικειμένων εκλογών του Οκτωβρίου 1981)  τόσον του Πρωθυπουργού Γ. Ράλλη, όσον και των Αρχηγών  των κομμάτων της Αντιπολιτεύσεως Α. Παπανδρέου, Γ. Μαύρου και Χ. Φλωράκη.

Αρμόδιος Υπουργός που μόνος αυτός μπορούσε να υποβάλλει το νομοσχέδιο ήταν ο Κωστής Στεφανόπουλος ως Υπουργός Προεδρίας και Τύπου. Ο Κωστής Στεφανόπουλος όμως, επικουρούμενος και από τον Αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως  Κ.Ε. Παπακωνσταντίνου, αρνήθηκε να υποκύψει στις πιέσεις θεωρώντας την υπόθεση (όπως και ήταν) μεγάλο σκάνδαλο.

Παρά ταύτα σε μία συνεδρίαση όμως της Επιτροπής (το καλοκαίρι 1981 όταν κατέρρεε δημοσκοπικώς η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ βάδιζε με γοργά βήματα προς στην εξουσία) έφτασε προς συζήτηση στην Επιτροπή το νομοσχέδιο αυτό με προέλευση από το Υπουργείο Προεδρίας. Στην θέση της υπογραφής του προτείνοντος Υπουργού είχε γραφεί το ονοματεπώνυμο του Κ. Στεφανόπουλου, με πλήρη άγνοια του. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, μόλις αντελήφθη τι είχε γίνει, ενώπιον της Επιτροπής έσκισε οργισμένος με τα ίδια του τα χέρια  το νομοσχέδιο και το πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων. Ούτε καν το επέστρεψε στο Υπουργείο ως απαραδέκτως υποβληθέν. Παρά την δεινή θέση της Ν.Δ. ενώπιον  των επικειμένων εκλογών. Ενώ στο κάτω-κάτω της γραφής τον λογαριασμό θα πλήρωνε ουσιαστικώς το ΠΑΣΟΚ επειδή η δαπάνη για τα χρήματα της εφ άπαξ καταβολής δεν ήταν εγγεγραμμένη στον εκτελούμενο Προϋπολογισμό και ούτε υπήρχαν στο αποθεματικό, θα τα επορίζετο δε το Δημόσιο με δάνειο από την Τράπεζα της Ελλάδος. Δάνειο που θα ήταν υποχρεωμένο να εξοφλήσει το ΠΑΣΟΚ το επόμενο έτος.. Αλλά μιλάμε για τον Κ.Ε.Παπακωνσταντίνου και τον Κ. Στεφανόπουλο… Όχι για κοινούς πολιτικούς του πελατειακού συστήματος και της διαπλοκής..

Πλην όμως το καλό το παλληκάρι (οι εκδότες και οι συνδικαλιστές) ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Το νομοσχέδιο το υπέγραψε, παρατύπως,  ο Υφυπουργός του Κ. Στεφανόπουλου Κ. Τσαλδάρης (αν και στερούμενος νομοθετικής πρωτοβουλίας) και ο Πρόεδρος της Βουλής Δ. Παπασπύρου, επίσης παρατύπως, το ενέγραψε στην ημερησία διάταξη του νομοθετικού έργου. Κατά δε την ημέρα της συζητήσεώς του εψηφίσθη χωρίς καν να αναγνωσθεί κατά την προεκφώνηση με συμφωνία όλων των κομμάτων της Βουλής.

Το νομοσχέδιο εν συνεχεία έγινε νόμος του Κράτους 1186/1981) «Περί ρυθμίσεως θεμάτων Κοινωνικής Ασφαλίσεως και εργασίας των τεχνικών Τύπου λόγω αλλαγής τεχνολογίας».

Έκτοτε οι εκδότες κήρυξαν απηνή πόλεμο κατά του Κ. Στεφανόπουλου. Όλες οι εφημερίδες –προσκείμενες και μη στην Ν.Δ.- ουδέποτε τον ανέφεραν ονομαστικά παρά μόνον προσπαθώντας να τον ειρηνευθούν. Όταν δε δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς τον μνημόνευαν χωρίς ονοματεπώνυμο ως Υπουργό Προεδρίας.

Το ίδιο συνέβη και στην επόμενη Βουλή που προήλθε από τις εκλογές του 1981 στην οποία ο Κ. Στεφανόπουλος ως  κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. (λόγω και της ασθενείας του Ε. Αβέρωφ) έφερε το κύριο βάρος της αντιπολιτεύσεως στην Βουλή. Όταν δε δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς τον μνημόνευαν, χωρίς ονοματεπώνυμο, ως Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Ν.Δ.

Η ίδια τακτική όλων των Εφημερίδων συνεχίστηκε και κατά την διεκδίκηση μεταξύ των Κ. Στεφανόπουλου και Κ. Μητσοτάκη  της αρχηγίας της Ν.Δ. Και επίσης και όταν ο Κ. Στεφανόπουλος διέπραξε το πολιτικό σφάλμα να αποχωρήσει από την Ν.Δ. και να ιδρύσει την ΔΗΑΝΑ.

Αιωνία του η μνήμη!
Και η (φοβάμαι ανεκπλήρωτη) ευχή να βρεθούν και πάλι Κ. Στεφανόπουλοι και Κ.Ε.Παπακωνσταντίνου στο πολιτικό μας σύστημα.